Karty wyborcze stały się nośnikiem wielu emocji. Jedni wylewają na nie swoje żale i obficie rozpisują na temat politycznej sceny. Inni dopisują do listy fikcyjne postacie lub rysują sarnę z krzesłem na głowie. Klasyczny krzyżyk przy nazwisku kandydata wydaje się powoli przechodzić do lamusa. Czy to dobrze, że władze pozwoliły nam na odrobinę szaleństwa przy urnach?
Moc żenującej odpowiedzi na Zniszcz ten dziennik oraz osobliwość i wybitność dzieła Macieja Frączyka poraziła nas do granic możliwości. Sparaliżowani i oniemiali próbujemy pozbierać się po tym traumatycznym przeżyciu. Nasz psychiatra powiedział, że dzielenie się swoimi przeżyciami ma właściwości terapeutyczne, dlatego skreśliliśmy kilka zdań wyrażających nasz stan ducha.
Michael Dobbs ponownie rozdaje karty. Choć na pierwszy rzut oka wydaje się, że niewiele się zmienia, to jednak wymieniona zostaje cała talia, a przy stole zasiadają już zupełnie inni gracze. Okazuje się, że z powieściopisarstwem jest jak z hazardem, autor wygrał fortunę przy pierwszym zakładzie i zamiast powiedzieć „pas”, blefuje w kolejnym i… przegrywa.
Mój pierwszy raz z czytanymi książkami? Majaczy mi przed oczami wspomnienie mojej mamy czytającej na dobranoc mi i mojemu bratu Dzieci z Bullerbyn. Jakoś tak wyszło, że w tym samym czasie przerabialiśmy tę lekturę w szkole. Jest gdzieś i cudowne zdjęcie mojego wujka otoczonego gromadą dzieci (w tym i mnie z okrutnie grubymi okrągłymi okularami na nosie) czytającego ilustrowaną wersję Króla lwa.
Polowanie. Zastawianie pułapek i sideł, nagonka z rozwścieczonymi psami, pościg przez gęste zarośla, i wreszcie – osaczenie zwierzyny… Nic z tego. Polowanie na Wilka z Wall Street rozpoczyna się w momencie, gdy zwierz jest już na celowniku łowczych, a ci pociągają za spust pistoletu z nabojami usypiającymi. Od teraz wilczek potulnie siedzi w klatce i by odzyskać wolność, musi zdradzić swoje stado.
